24.11.02

ΜΕΓΑΛΕ ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ


DUDE WHERE IS MY CAR

Σκηνοθεσία: Ντάνι Λάινερ

Παίζουν: Άστον Κάτσερ, Σον Γουίλιαμ Σκοτ, Τζένιφερ Γκάρνερ

Αν σκοπεύεις να δεις ταινία σε πολυκινηματογράφο, είναι μάλλον μάταιο να διαλέξεις ταινία με «υψηλά καλλιτεχνικά» κριτήρια. Αντιθέτως είναι πρακτικότερο, αλλά και ωριμότερο, να επιλέξεις κάτι που θα ταιριάζει καλύτερα με τη μουσική της Jennifer Lopez, τις διαφημίσεις του Σάκη (του Ρουβά, καλέ…) και τα εντυπωσιακά «προσεχώς» που παίζονται πριν το κυρίως έργο. Να δεις μια ταινία που δε θα σε χαλάει αν οι διπλανοί σου χαχανίζουν όλη την ώρα άνευ λόγου και αιτίας, αν ο παραδιπλανός μασουλάει πατατάκια (και τι έγινε; Χαβαλέ ταινία βλέπεις, όχι τη Σιωπή του Μπέργκμαν…), ή αν ακόμα σου στείλουν μήνυμα στο κινητό πάνω στην πιο κρίσιμη σκηνή και θες οπωσδήποτε ν’ απαντήσεις. Μια ταινία που να αφομοιώνει οργανικά όλ’ αυτά τα συμπτώματα του μαζικού πολιτισμού μας μέσα στην όλη εμπειρία που λέγεται «πάω (πολύ)κινηματογράφο», απλούστατα γιατί και η ίδια θα αποτελεί προϊόν του.

Κατόπιν αυτών, μην σας εκπλήσσει που σας συστήνω το Dude. Πρόκειται για ένα πολύ ανάλαφρο, αρκετά διασκεδαστικό, κάπως αποσπασματικό και τελείως άρρυθμο ταξίδι στον κόσμο της μαζικής κουλτούρας. Οι δύο συμπαθέστατοι και παντελώς ηλίθιοι «μάγκες» που πρωταγωνιστούν, μας ξεναγούν σ’ έναν πλαστό κόσμο γεμάτο αναφορές σε άλλες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, διαφημίσεις, κόμικς, κομπιουτεροπαίχνιδα και άλλα τινά υποπροϊόντα των μεταμοντέρνων καιρών μας. Αποτέλεσμα, ένα… Memento από την ανάποδη, καθώς οι μάγκες μας προσπαθούν να θυμηθούν τι στην ευχή κάναν χθες το βράδυ, να αποκτήσουν δηλαδή ένα παρελθόν, μια ιστορία, και συνεπώς μια ταυτότητα. Πράγμα δύσκολο όχι μόνο γι’ αυτούς, αλλά και για όλους εμάς, που ζούμε σ’ έναν κόσμο τόσο ραγδαία μεταβαλλόμενο, τόσο υπερφορτωμένο με πληροφορίες κι ερεθίσματα και τόσο συνεπαρμένο από την επιφάνεια των πραγμάτων, από το «φαίνεσθαι», ώστε κοντεύουμε να νομίσουμε ότι ολόκληρη η ζωή μας ξαναρχίζει απ’ την αρχή κάθε φορά που… αλλάζουμε κούρεμα!

**

Δεν υπάρχουν σχόλια: