30.1.09

ΙΔΙΟΦΥΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ


SMART PEOPLE

Σκηνοθεσία: Νόαμ Μούρο

Παίζουν: Ντένις Κουέιντ, Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, Έλεν Πέιτζ, Τόμας Χέιντεν Τσερτς

ΗΠΑ, 2008. Διάρκεια: 91΄


Υπερβολικά σπουδαγμένοι, μορφωμένοι μέχρι παραμόρφωσης, φαν της λογοτεχνίας, των επιστημών και των τεχνών αλλά όχι της ζωής, έχετε τώρα όλοι την ευκαιρία να ικανοποιήσετε εκείνη την καλά θαμμένη φαντασίωσή σας με την Σάρα Τζέσικα Πάρκερ παρακολουθώντας αυτή την αμερικάνικη κομεντί-διασταύρωση του Juno με το Wonder Boys. Πρωταγωνιστεί ο Ντένις Κουέιντ στο ρόλο μισάνθρωπου αλαζόνα πανεπιστημιακού καθηγητή λογοτεχνίας, ο οποίος βρίσκει τον έρωτα και τη χαμένη ανθρωπιά του στο πρόσωπο της κυρίας Sex and the City. Σύμφωνα με την λανθάνουσα λογική της ταινίας πρόκειται για το τέλειο ζευγάρι: Αν η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ νόμιζε μέχρι τώρα ότι αυτό που ήθελε ήταν ένας αρρενωπός άνδρας με καλοσχηματισμένο κορμί και έφεση στα… υδραυλικά, έκανε λάθος. Στην πραγματικότητα αυτό που της ταιριάζει είναι ένας ώριμος κουλτουριάρης με IQ τόσο υψηλό, που να έχει ξεχάσει παντελώς πώς να συμπεριφέρεται σε απλές, καθημερινές καταστάσεις, ούτως ώστε από τη μια να τον θαυμάζει (αυτή η νοητικώς κατώτερη – κι ας είναι και γιατρός στην ταινία), κι από την άλλη να πρέπει να τον νταντεύει, διότι, ως γνωστόν, κάθε άνδρας είναι κατά βάθος ένα παιδί, και κάθε παιδί αποζητά μια μαμά. Ακούγεται σχηματικό, και πράγματι στην ταινία δεν βγαίνει και πολύ πειστικά – υπάρχει μια εξαιρετική σχετική συζήτηση στο message board του imdb – αλλά αναρωτιέμαι τελικά μήπως είναι αλήθεια. Από την άλλη μεριά, λογικά θα περίμενε κανείς ότι ένας τέτοιος άνδρας θα γοητευόταν από μια γυναίκα αναλόγων προσόντων, κάποια ακαδημαϊκό, ποιήτρια, ή κάτι ανάλογο, αλλά φευ. Τελικά αυτό που ψάχνει είναι μια χαζογκόμενα που να κάθεται και να ακούει τις ατέλειωτες αγορεύσεις του περί μεταμοντερνισμού με το στόμα ανοιχτό. Αυτό κι αν ακούγεται βγαλμένο από τη ζωή. Στην ταινία εμπλέκεται ακόμα η έφηβη κόρη του καθηγητή, με την Έλεν Πέιτζ να συνεχίζει τον ρόλο της Τζούνο από εκεί ακριβώς που τον είχε αφήσει λες και βρίσκεται στην ίδια ταινία, καθώς και ο αδελφός του - υιοθετημένος αδελφός, όπως δεν χάνει ευκαιρία να διευκρινίζει ο κύριος καθηγητής – ο οποίος μοιάζει να είναι το μοναδικό λογικό και ισορροπημένο άτομο στην ταινία, πάντα έτοιμος για συναισθηματική επικοινωνία, αλλά και για ένα καλό πάρτι, εξού και είναι ένας αποτυχημένος, χωρίς δουλειά και φράγκα. Αυτό κι αν είναι κλισέ. Αν υποπτευθώ όμως ότι είναι κι αυτό αληθινό, ε, τότε θα πω ότι αυτή είναι μια καλή ταινία…


***

22.1.09

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ


REVOLUTIONARY ROAD


Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες

Παίζουν: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Κέιτ Γουίνσλετ, Κάθι Μπέιτς, Μάικλ Σάνον
ΗΠΑ, 2008. Διάρκεια: 119΄


Ο δρόμος της επανάστασης στις Ηνωμένες Πολιτείες δεν μπορεί να είναι τίποτε παραπάνω από το όνομα μιας οδού. «Οδός Επαναστάσεως». Κάποιοι όμως το πήραν στα σοβαρά, και θα το πληρώσουν ακριβά. Είναι ο Φρανκ και η Έιπριλ, το νεαρό ζευγάρι της ταινίας, εξαιρετικά ενσαρκωμένο από τον Λιονάρντο Ντι Κάπριο και την Κέιτ Γουίνσλετ, που είναι δυο νέοι με διαφορετικά όνειρα στην ευημερούσα Αμερική των ’50s. Δεν συμβιβάζονται με το κενόδοξο Αμερικάνικο Όνειρο της δουλειάς από τις 9 ως τις 5, της φιλήσυχης οικογενειακής ζωής στα προάστια, με τα δυο παιδιά, τον σκύλο και την αυλή με γκαζόν. Ονειρεύονται μια άλλη ζωή. Δεν ξέρουν ποια, αλλά θέλουν τουλάχιστον να ψάξουν να τη βρουν. Όμως εδώ δεν βρισκόμαστε σε κάποια ευρωπαϊκή πολιτική ταινία. Ο Φρανκ και η Έιπριλ ονειρεύονται το «άλλο», το διαφορετικό, αλλά όχι τους άλλους. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, αφού είναι μόνοι τους, αποκομμένοι από την κοινωνία, η οποία δεν αποτελεί παρά ένα ασφυκτικό, περίκλειστο σύμπαν γεμάτο συμβατικότητες, ψεύτικα χαμόγελα και καλολαδωμένες χωρίστρες. Δεν υπάρχει διαφυγή. Εδώ είμαστε παγιδευμένοι στο πεδίο του αμερικάνικου μελοδράματος με τη σκιά του Ντάγκλας Σερκ να πέφτει βαριά πάνω στα κομψά έπιπλα των ’50s. Η ψυχική ενέργεια, ιδιαίτερα η γυναικεία, δεν μετουσιώνεται σε πολιτική δράση, αλλά ανακυκλώνεται εγκλωβισμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους της οικογενειακής οικίας, διαταράσσοντας συθέμελα τις σχέσεις. Ο έρωτας διαβρώνεται, το όνειρο καταρρέει, η μόνη θέση για το «άλλο», το διαφορετικό δεν βρίσκεται παρά στο ψυχιατρείο, σε μια ειρωνική, εφιαλτικά αδιόρατη αντιστροφή του σταλινικού συστήματος στην αμερικάνικη εκδοχή του. Εξαιρετική ταινία, από τον σκηνοθέτη του American Beauty, βασισμένη στο εξαιρετικό ομότιτλο μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Γέιτς.


****