24.12.02

ΤΟ ΚΛΑΜΑ ΒΓΗΚΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ


Σκηνοθεσία: Μιχάλης Ρέππας, Θανάσης Παπαθανασίου

Παίζουν: Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Μαρία Καβογιάννη, Τάσος Χαλκιάς

Κάνοντας ένα μεγάλο βήμα μπροστά σε σχέση με το Safe Sex, οι Ρέππας-Παπαθανασίου εγκαταλείπουν την πεζή τηλεοπτική αισθητική της πρώτης τους ταινίας, και επιχειρούν να αφομοιώσουν δημιουργικά μια σειρά από πολύπλοκους αισθητικούς κώδικες, συνθέτοντας ένα σαφώς πιο απαιτητικό έργο. Το κλάμα βγήκε απ’ τον Παράδεισο δε βασίζεται ούτε στην πλάκα, ούτε στο απλό λεκτικό χιούμορ, όπως το Safe Sex. Χρησιμοποιεί αντίθετα πολλαπλά διαστρωματωμένες συνθέσεις από παρελθόντες, αλλά και τωρινούς κώδικες παραγωγής νοήματος, για να προβεί σε μια φρέσκια, ευχάριστη, και ενίοτε βαθυστόχαστη επανεπεξεργασία του εθνικού μας παρελθόντος.

Συγκεκριμένα, είναι ένα πρωτότυπο κωμικό μιούζικαλ το οποίο διηγείται κατά κάποιον τρόπο ολόκληρη την ιστορία του ελληνικού κινηματογραφικού μελοδράματος, από την εποχή της «φουστανέλας» μέχρι το Νίκο Φώσκολο. Μια ιστορία παράλληλη με αυτή την ίδια την ιστορία της νεοελληνικής κοινωνίας. Αναμιγνύοντας τους κώδικες των ταινιών εκείνων με σύγχρονους κινηματογραφικούς κώδικες, τους χαρακτήρες τους με πρωταγωνιστές του σημερινού τηλεοπτικού πάνθεου, τη γλώσσα των ηρώων τού τότε με τη σημερινή καθομιλουμένη, την αισθητική τού τότε και του σήμερα, οι Ρέππας-Παπαθανασίου καταφέρνουν να δημιουργήσουν όχι μόνο κωμικά αποτελέσματα, αλλά και έξυπνα σχόλια τόσο για την ίδια την εποχή εκείνη, όσο και για τη σχέση μας μ’ αυτή.

Τελικά, με το εγχείρημά τους μας προσφέρουν όχι μόνο ένα ευχάριστο δίωρο, αλλά και μια θαυμάσια ευκαιρία να επανατοποθετηθούμε απέναντι στο ιστορικό και πολιτιστικό μας παρελθόν. Αν η ταινία τους δεν αριστεύει, αυτό ίσως οφείλεται στο ότι ο προϋπολογισμός της μάλλον δεν ήταν όσο υψηλός θα έπρεπε προκειμένου να αναδείξει το πλήρες δυναμικό της, καθώς και στο ότι η μουσική και τα τραγούδια δε γράφτηκαν με την ίδια επιμέλεια και έμπνευση που φτιάχτηκε η ταινία.

***

ΑΜΕΛΙ


LE FABULEUX DESTIN D’ AMELIE POULAIN

Σκηνοθεσία: Ζαν-Πιερ Ζενέ

Παίζουν: Οντρί Τατού, Ματιέ Κασοβίτς, Ντομινίκ Πινιόν

Μια από τις πιο ευχάριστες και αναπάντεχες εκπλήξεις της φετινής χρονιάς, η Αμελί εφόρμησε στις αίθουσες της πόλης μας για να διατρανώσει ότι ο κινηματογράφος μπορεί ακόμη να είναι πρωτότυπος και να μας υπενθυμίσει την αξία και τη σημασία της δημιουργικής φαντασίας στη ζωή μας.

Κατ’ αρχήν η νεαρή Αμελί Πουλέν, με το βίο και της περιπέτειες της οποίας ασχολείται η ταινία, αποτελεί μια από τις πλέον συμπαθείς και αξιομνημόνευτες ηρωίδες των τελευταίων χρόνων. Το χαρακτηριστικό παρουσιαστικό της, σε συνδυασμό με τη διεισδυτική σκιαγράφηση της ψυχολογίας της και τη στιλάτη ματιά στην προσωπική της ζωή που μας προσφέρει η ταινία, συνθέτουν ένα άκρως πετυχημένο κινηματογραφικό πορτρέτο.

Το σπουδαιότερο όμως στοιχείο της ταινίας βρίσκεται στον τρόπο που αφηγείται τις περιπέτειες της Αμελί και προβάλει τον υποκειμενικό της κόσμο. Είναι τόσο ευφάνταστα τα ευρήματα, τόσο πρωτότυπες οι ιδέες και τα τεχνάσματα που μετέρχεται για να διηγηθεί την ιστορία της η ταινία, αλλά και τόσο ιδιαίτερο, ξεχωριστό, ατμοσφαιρικό το περιβάλλον μέσα στο οποίο την τοποθετεί, που πραγματικά πείθει και τον πλέον πεζό και άμουσο θεατή για την αξία της φαντασίας στην καθημερινή μας ζωή. Καθένας από εμάς διαθέτει μέσα του τη δύναμη να μεταπλάθει κατά βούληση την εξωτερική πραγματικότητα που βιώνει. Αυτή η δύναμη, που συχνά λησμονούμε, είναι ο δεύτερος πρωταγωνιστής της ταινίας, μαζί με την Αμελί Πουλέν. «Η φαντασία στην εξουσία» λοιπόν, σε μια από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς.

****