LITTLE ATHENS

Σκηνοθεσία: Τομ Ζούμπερ
Παίζουν: Σον Χατόσι, Έρικα Λέερσεν, Μάικλ Πένια
ΗΠΑ, 2005. Διάρκεια: 103'

Ο σκηνοθέτης Τομ Ζούμπερ διατείνεται ότι όσα συμβαίνουν στη φιλμική του «μικρή Αθήνα» θα μπορούσαν να είχαν συμβεί οπουδήποτε. Η αναγωγή σε γενικότητα μάλλον δείχνει την προσπάθεια του Ζούμπερ να καλύψει τις αδυναμίες του σε εκφραστικά μέσα και πρωτοτυπία. Η ταινία μιλά για ένα μάτσο εικοσάρηδες και προσπαθεί απελπιστικά να πρωτοτυπήσει, επαναλαμβάνει άστοχα όμως όλα τα κλισέ της αμερικάνικης κινηματογραφίας, κακεκτυπικά και κάποιες φορές βαρετά. Με λίγα λόγια, τα ‘χουμε δει όλα αυτά που μας δείχνετε κύριε Ζούμπερ. Κι άντε, ας πούμε ότι τα ‘χουμε δει όλα. Ο τρόπος που μας τα λέτε κύριε Ζούμπερ ή μάλλον ο μη-τρόπος που μας τα λέτε, είναι ανιαρός και δήθεν. Όλα είναι προβλέψιμα ή παρωχημένα σ' αυτό το φιλμ. Εκτός από το τέλος του.

Για να ρίξουμε μια ματιά σ' αυτό το μάτσο των απροσάρμοστων εικοσάρηδων: Ο Τζίμι είναι ένας ασυνήθιστος βαποράκης που χρωστάει λεφτά σε στοιχήματα και προσπαθεί να ξελασπώσει. Οι δύο φίλες, η Χέδερ και η Άλισον οδηγούν με στυλ Σουμάχερ ένα νοσοκομειακό ασθενοφόρο. Η Τζέσικα είναι μια απαράδεκτη μπείμπι-σίτερ που εγκαταλείπει τα παιδιά που προσέχει κι ο Πέντρο ένας αποτυχημένος που δεν έχει να πληρώσει το νοίκι. Σ' αυτούς έρχεται να προστεθεί κι ο καθαριστής πισινών με τα κόμπλεξ του και η ομάδα φτιάχτηκε...
Κι όμως... ακόμα και στο πιο ανούσιο φιλμ - έργο τέχνης - διαφημιστικό σποτ μπορεί να βρει κανείς κάποιο νήμα που ψάχνει (ή δεν ψάχνει). Η αμηχανία του σκηνοθέτη, του σεναρίου και των πρωταγωνιστών του αντικατοπτρίζει τη γενική αμηχανία του μετα-αμερικάνικου ονείρου. Η Αμερική πέθανε αλλά τώρα πια δεν μπορεί κανείς να φωνάξει «ζήτω η Αμερική». Το φανταστικό χωριό που ονομάζεται «μικρή Αθήνα» και βρίσκεται κάπου στην Αριζόνα, είναι εξαιρετικό παράδειγμα της διάβρωσης του πολιτισμού και μάλιστα του δυτικού. Ήδη το όνομα της κωμόπολης επικαθορίζει την αναντιστοιχία που προκύπτει από το ένδοξο παρελθόν ενός δυτικού πολιτισμού που ξεκίνησε από τις παρυφές της Ακρόπολης και κατέληξε σε ένα τροχόσπιτο της Αριζόνα όπου συχνάζουν βαποράκια. Είναι προφανές ότι ο Ζούμπερ έχει κάτι να πει αλλά ή δεν δούλεψε αρκετά ή απλά το μόνο που θέλει ή μπορεί, είναι να διεκπεραιώσει ένα σενάριο. Που κάτω από κάποια άλλη φορμαλιστική επεξεργασία θα μπορούσε να «γράψει». Το φιλμ του Ζούμπερ όμως δεν «γράφει», δεν «λέει». Μπορεί να ειδωθεί μόνο σαν παρακμιακό απόσταγμα φιλμικής αμηχανίας και θα ‘ναι και λαμπρό παράδειγμα ως τέτοιο ή σαν καταναλωτικό προϊόν προς πνευματικό αυνανισμό. Δεν είμαστε σκληροί. Ο πνευματικός αυνανισμός είναι κάποιες φορές απαραίτητος για να ξεμπουκώσει το μυαλό από ένα πλήθος νόρμες, συνήθως άχρηστες που έχουν σωρευτεί μέσα του. Κάτω από ένα τέτοιο πρίσμα, το φιλμ του Ζούμπερ είναι ιδανικό.

Αξιολόγηση: *
Αξιολόγηση για ξεμπούκωμα: *****

Τριαντάφυλλος Μποσταντζής