MIO FRATELLO E FIGLIO UNICO/
MY BROTHER IS AN ONLY CHILD
Σκηνοθεσία: Ντανιέλε Λουκέτι
Παίζουν: Έλιο Τζερμάνο, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Ντιάνε Φλέρι, Άντζελα Φινοκιάρο
Διάρκεια: 104'
Εξαιρετική ταινία, που συστήνουμε ανεπιφύλακτα, το «Ο αδελφός μου είναι μοναχοπαίδι» μας παραπέμπει άμεσα στον πολιτικό κινηματογράφο της δεκαετίας του ’70, στον Μπερτολούτσι και τους αδελφούς Ταβιάνι, για να επαναφέρει στο προσκήνιο το ζήτημα της διαπλοκής της προσωπικής μοίρας του ατόμου με την ευρύτερη κοινωνική του ένταξη και της σχέσης ατομικότητας και συλλογικής δράσης. Και αυτός ο κατ’ εξοχήν πολιτικός προβληματισμός, όσο και αν παραπέμπει σε κάποιο ένδοξο παρελθόν που γεννά ίσως μια κενόδοξη, γλυκανάλατη νοσταλγική διάθεση, είναι άκρως επίκαιρος, απαραίτητος και επείγον, σε μια εποχή που ο κινηματογράφος, αλλά και η κοινωνία, έχουν άνευ όρων παραδοθεί στην κυριαρχία του πλέον ρηχού ατομισμού.
Ο ήρωας της ταινίας αυτής, ένας νεαρός που μεγαλώνει ως στερνοπαίδι μιας φτωχικής εργατικής οικογένειας του ιταλικού νότου, πνεύμα ανήσυχο και ασυμβίβαστο, βρίσκεται σε μια διαρκή διαλεκτική σχέση με το περιβάλλον του. Δεν θέλει να το αγνοήσει, δεν θέλει να το ισοπεδώσει, παρά αναζητά διαρκώς κι εναγωνίως την ένταξή του σε κάποιας μορφής συλλογικότητα. Ξεκινά με τη ρωμαιοκαθολική εκκλησία, την οποία ξεγυμνώνει εν ριπή οφθαλμού. Συνεχίζει με το φασιστικό κόμμα, του οποίου επίσης αποκαλύπτει την κενότητα, για να καταλήξει, στα βήματα του αδελφού του, στα αριστερά κινήματα του ιταλικού Μάη του ’68, όπου κι εκεί τα πράγματα δεν είναι ρόδινα, και θα οδηγήσουν σε ένα δραματικό φινάλε, που παραπέμπει στην αδιέξοδη δράση των «Ερυθρών Ταξιαρχιών».
Συγκινητική, ανθρώπινη, αλλά όχι μελό, η ταινία ξαναβάζει την πολιτική στο επίκεντρο του προβληματισμού και μας υπενθυμίζει το βαρύ ιστορικό μας χρέος να σταθούμε αντάξιοι της ιστορίας μας, αντάξιοι του ονειροπόλου, νεανικού μας εαυτού (όπως χαρακτηριστικά μας δείχνει το τελευταίο πλάνο της ταινίας) και να αγωνιστούμε συλλογικά για ένα καλύτερο αύριο.
****
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου