Σκηνοθεσία: Στίβεν Πάρβις
Παίζουν: Λου Ντάιαμοντ Φίλιπς, Τρέισι Μίντεντορφ, Μπρους Γουάιτς, Γκλεν Πλάμερ
ΗΠΑ, 2006. Διάρκεια: 91΄
Υπόθεση: Μετά από πέντε χρόνια σωφρονισμού σε ψυχιατρική φυλακή, ο Μάνι επιστρέφει «καθαρός» στην κοινωνία και πιάνει δουλειά ως ρεσεψιονίστ στο παρακμιακό, αλλά ατμοσφαιρικό ξενοδοχείο «Ελ Κορτέζ». Εκεί θα γνωρίσει τον Πόπκορν, έναν ανάπηρο κυνηγό θησαυρών, που ισχυρίζεται ότι έχει ανακαλύψει μια ανεκμετάλλευτη φλέβα χρυσού στην έρημο και ζητά τη βοήθειά του προς εξεύρεση επενδυτή για την εξόρυξη του. Το παρελθόν επιστρέφει για τον Μάνι στο πρόσωπο του παλιού του γνώριμου Άρνι, αστυνομικού που του ζητά να παρακολουθεί τον Τζακ, έναν έγχρωμο θαμώνα του ξενοδοχείου, που τα έχει με τη σαγηνευτική Θέλντα. Η Θέλντα θα μάθει για την ύπαρξη του χρυσού και θα προσπαθήσει να πιάσει τον Μάνι στα δίχτυα της…
Νέο-νουάρ με όλα τα ιδιαίτερα γνωρίσματα του είδους, το «Ελ Κορτέζ» αποτελεί το χαρακτηριστικό παράδειγμα της ταινίας, που σφίγγεται τόσο πολύ προκειμένου να ακολουθήσει τη συνταγή της επιτυχίας, ώστε στο τέλος καταντά να ασφυκτιά από έλλειψη δημιουργικής πνοής, εκείνου του αισθήματος έμπνευσης και επείγουσας ανάγκης για έκφραση που διαπνέει κάθε καλή ταινία. Παρόλ’ αυτά, πρόκειται για μια συνταγή καλοεκτελεσμένη, με ρυθμούς που κρατούν το θεατή, ατμόσφαιρα θελκτική και περιεχόμενο ανάλαφρο, έτσι ώστε να μπορούμε να υποθέσουμε με αρκετή βεβαιότητα ότι σαν επιλογή dvd θα σας κρατήσει ευχάριστη συντροφιά για μιάμιση ώρα.
Στα βασικά προβλήματα της ταινίας συγκαταλέγεται το σενάριο. Όλοι οι χαρακτηριστικοί τύποι και καταστάσεις του νουάρ εμπλέκονται σ’ ένα μίγμα ξύλινο, που δεν εμφορείται από την παραμικρή δυνατότητα να εμπνεύσει αληθινά συναισθήματα. Υπάρχει ο ελαφρώς φευγάτος ήρωας, το σύνηθες χαρμάνι από εγκληματίες, απατεώνες και τυχοδιώκτες και, φυσικά, η femme fatale. Κατά τα προβλεπόμενα, οι πάντες προσπαθούν να εξαπατήσουν τους υπόλοιπους, η μοιραία γυναίκα ρίχνει τα δίχτυα της γοητείας της, ενώ στο τέλος αποκαλύπτεται, όπως είναι λογικό κι αναμενόμενο, ότι κανείς δεν ήταν αυτός που έδειχνε. Την κατάσταση επιδεινώνει το δευτεροκλασάτο κάστινγκ, με έναν πρωταγωνιστή που, πολύ απλά, αδυνατεί να εμπνεύσει οτιδήποτε, παραμένοντας προσκολλημένος σε μια αμήχανη μανιέρα, και με μια μοιραία ερμηνεία μοιραίας γυναίκας, ικανής πιθανόν να ξελογιάσει όποιον υπήρξε τρόφιμος ψυχιατρείου επί πέντε συναπτά έτη, αλλά κανέναν άλλον. Από την άλλη μεριά, ο σκηνοθέτης βάζει τα δυνατά του, η αφήγηση ρέει όμορφα, τα καδραρίσματα, οι φωτισμοί και τα χρώματα είναι εξαιρετικά, ενώ οι εσωτερικοί χώροι του πραγματικού ξενοδοχείου «Ελ Κορτέζ» αναδεικνύονται σε αναπάντεχο κρυφό πρωταγωνιστή.
ΒΑΘΜΟΣ: **
(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 767)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου