15.3.07

ΣΤΗΜΕΝΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ


HARD CANDY
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σλέιντ
Παίζουν: Πάτρικ Ουίλσον, Έλεν Πέιτζ
ΗΠΑ, 2005. Διάρκεια: 103΄

Υπόθεση: 32χρονος φωτογράφος γνωρίζεται σε διαδικτυακό chat room με 14χρονη μαθήτρια και αποφασίζουν να συναντηθούν σε καφέ για τα πουν και από κοντά. Η συνάντηση ξεκινά ιδανικά, καταλήγουν σπίτι του, εκεί όμως τα πράγματα θα εξελιχτούν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι θα περίμενε ο 32χρονος με τις αμφιλεγόμενες ερωτικές επιθυμίες…

Ψυχολογικό θρίλερ δωματίου που συνάρπασε το κοινό του Φεστιβάλ του Σάντανς, αναμένεται να καταφέρει παρόμοια επίδραση και στους εγχώριους φίλους τής «από τον καναπέ» θέασης, αν και η προσεκτική μεταγενέστερη ανάλυση αποκαλύπτει ένα μάλλον κούφιο περίβλημα.

Το υποτιθέμενα σοβαρό θέμα της ταινίας είναι η παιδοφίλια - όντως σοβαρότατο ζήτημα – μόνο που η ταινία δεν ασχολείται στην πραγματικότητα με αυτό. Είναι ένα κλασσικό θρίλερ εκδίκησης, που εκμεταλλεύεται το μοτίβο του δίπτυχου «θύτης-θύμα», ή σε μια διαφορετική παραλλαγή «γάτα-ποντίκι», για να βγάλει συγκεκαλυμμένα στην επιφάνεια τα σαδομαζοχιστικά ένστικτα του θεατή. Η εν λόγω ανάδυση επιτυγχάνεται μάλιστα σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, καθώς βασίζεται σε μια εξαιρετικά ευφάνταστη ανατροπή ρόλων, την οποία θα επιλέξουμε να μην σας αποκαλύψουμε, αλλά και σε ένα κρεσέντο που κορυφώνεται σε μια ακόμα πιο ευφάνταστη σκηνή, την οποία επίσης δεν θα σας αποκαλύψουμε. Η ταινία ανακινεί μια σειρά από υποσυνείδητες φοβίες, οι οποίες έχουν γίνει εσχάτως πολύ δημοφιλείς. Για όλους έχει κι από κάτι ο μπαξές, από τη φοβία των «ανεβασμένων» αρρένων εραστών μήπως πέσουν σε καμία επικίνδυνα «μοιραία» ερωμένη που τους βγάλει το λάδι, μέχρι τη φοβία των «μουχλιασμένων» μικροαστών, που ανησυχούν από τον καναπέ για τη συναισθηματική κενότητα της σημερινής νεολαίας που ξημεροβραδιάζεται στα ίντερνετ καφέ. Παρότι και οι δύο ήρωες δεν είναι ακριβώς αυτό που θα αποκαλούσαμε «θετικοί», η ταινία κατασκευάζει ένα περίπλοκο και διαρκώς μεταβαλλόμενο πλέγμα ταυτίσεων, με αποτέλεσμα άλλοτε να θαυμάζουμε τον έναν, άλλοτε να λυπόμαστε τον άλλο, την τρίτη να διψάμε για εκδίκηση, την τέταρτη να ευχόμαστε διαφυγή, κατά τρόπο ώστε η προσοχή να διατηρείται αμείωτη και κάποιες ενδιαφέρουσες σκέψεις να καταλύονται. Η ταινία σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «τροφή για το μυαλό», μάλλον προς το “exploitation movie” ρέπει, σίγουρα όμως εγγυάται ένα μίνιμουμ διασκέδασης μπροστά από το dvd player, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν θα υπάρξουν και θεατές που θα ενοχληθούν από τη λεπτή ισορροπία μεταξύ κοινωνικά ευαίσθητης θεματολογίας και κινηματογραφικής χειραγώγησης του θεατή.

ΒΑΘΜΟΣ: ***

(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 765)

Δεν υπάρχουν σχόλια: