Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΡΤΕΛ

EXILED

Σκηνοθεσία: Τζόνι Το
Παίζουν: Νικ Τσέουνγκ, Άντονι Γουόνγκ, Σουέτ Λαμ, Φράνσις Νιγκ, Ρόι Τσέουνγκ
Χονκ-Κονγκ, 2006. Διάρκεια: 100΄

Υπόθεση: Μακάο, 1998, λίγο πριν την παράδοση της τέως πορτογαλικής αποικίας στην Κίνα. Τέσσερα μέλη της κραταιάς συμμορίας του Αρχηγού Φάι επισκέπτονται τον παλιό τους σύντροφο Γου, με εντολή να τον σκοτώσουν. Στο όνομα της παλιάς τους φιλίας, αποφασίζουν να μεταθέσουν για το μέλλον την εκτέλεση της εντολής και να κάνουν όλοι μαζί ένα τελευταίο «μεγάλο κόλπο».

Ο Τζόνι Το, από τους πλέον πεπειραμένους και επιφανείς εκπροσώπους του γκανγκστερικού είδους στο Χονκ-Κονγκ, συνεχίζει στα βήματα της προηγούμενης επιτυχίας του «Η αποστολή» (The Mission, 1999), με μια ταινία στιλιζαρισμένης βίας, βραδυφλεγούς έντασης, αλλά και έντονα παρωδιακού χιούμορ.

Με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί κανείς να πει τα ίδια πράγματα; Πόσες στιλιστικές διαφοροποιήσεις μπορείς να εισάγεις σε ένα γνωστό θέμα; Ο σύγχρονος μεταμοντέρνος κινηματογράφος αποδεικνύει καθημερινά τις απεριόριστες δυνατότητες του μέσου. Άλλη μια γκανγκστερική ταινία, λοιπόν, με τις μοναχικές μορφές των οπλοφόρων ηρώων να αλληλοκοιτάζονται στα μάτια με πρόσωπο ανέκφραστο, να ακουμπούν την παλάμη στη λαβή του περίστροφου με μια ανεπαίσθητη κίνηση, και μετά από ένα διάστημα αναμονής που μοιάζει ατελείωτο, να πυροβολούν με αστραπιαία σβελτάδα, αδειάζοντας τους κάλυκες πάνω στους ανθρώπινους στόχους τους, που δεν λεν να τελειώσουν. Πίσω απ’ όλο αυτό το απίστευτο πιστολίδι κρύβονται βέβαια άνδρες με συναισθήματα, που όσο κι αν έχουν μάθει να τα κρύβουν, αυτά ξεγλιστρούν ανεπαίσθητα μέσα απ’ το βλέμμα τους και κατευθύνονται προς τους συντρόφους τους, με τους οποίους τους συνδέει αυτή η μαγική αίσθηση του «κοινού παρελθόντος». Μια γνωστή συνταγή. Πού έγκειται η πρωτοτυπία, λοιπόν; Ίσως απλά στα συστατικά και τις ακριβείς δόσεις του μίγματος. Ο Τζόνι Το παίρνει από τον Σέρτζιο Λεόνε το στήσιμο, το βλέμμα των πιστολέρο, και τους νεκρούς χρόνους που χτίζουν αργά αλλά σταθερά την ένταση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τελετουργικό ξεκαθάρισμα. Ένα ξεκαθάρισμα που θυμίζει έντονα, μέσα στον καταιγισμό των πυρών του και τη χορογραφική του διευθέτηση το σινεμά του Τζον Γου, ενώ το φάντασμα του Πέκινπα παραμονεύει, για να μας υπενθυμίσει τον τελεολογικό χαρακτήρα της δράσης και τη ληξιπρόθεσμη φύση των σχεδίων της πρωταγωνιστικής παρέας. Προσθέστε σε όλα αυτά ένα ιδιότυπο, απωανατολίτικο χιούμορ που μοιάζει να κλείνει αυτοϋπονομευτικά το μάτι στο θεατή, αλλά και την παιχνιδιάρικη φωτογραφία, που αναμιγνύει στους εσωτερικούς χώρους σωρεία χρωμάτων, ενώ στα εξωτερικά γυρίσματα εκμεταλλεύεται κάποιους χώρους του Μακάο που παραπέμπουν σε κάτι μεταξύ μεσογειακού θέρετρου και κουβανέζικης κακόφημης συνοικίας, κι έχετε μια θαυμάσια πρόταση κατ’ οίκον ψυχαγωγίας.

ΒΑΘΜΟΣ: ***

(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 764)