ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΜΠΡΑΪΤΣΧΕΝΤ

BRIDESHEAD REVISITED

Σκηνοθεσία: Τζούλιαν Τζάρολντ

Παίζουν: Μάθιου Γκουντ, Τζούλια Φλάιτ, Μπεν Γουίσοου, Έμα Τόμπσον

Ουκ ολίγοι συμπατριώτες μας διακατέχονται από την πεπλανημένη άποψη ότι στην Αγγλία ανθεί ιδιαιτέρως η ομοφυλοφιλία – φοβάμαι ότι με κάτι τέτοιες ταινίες θα αυξηθούν ακόμα περισσότερο. Κι αυτό γιατί ό,τι θελκτικότερο έχει να επιδείξει η συγκεκριμένη ταινία, η οποία εκτυλίσσεται στην Αγγλία του μεσοπολέμου, είναι ο χαρακτήρας του Σεμπάστιαν, ενός εκκεντρικού θηλυπρεπή φοιτητή της Οξφόρδης, γόνου πάμπλουτης οικογένειας, ο οποίος ανήκει στους «σοδομίτες», μια φοιτητοπαρέα ηδονιστών party animals της εποχής. Αυτός ο Σεμπάστιαν, λοιπόν, αποφασίζει για άγνωστους λόγους να εμπλέξει στα δίχτυα της γοητείας του τον Τσαρλς, τον μικροαστό ήρωα της ταινίας μας, και να τον μυήσει στα άδυτα του Μπράιτσχεντ, της οικογενειακής τους έπαυλης. Ανάμεσα στα εκθέματα του τυπικού αυτού κτίσματος της αγγλικής υπαίθρου συγκαταλέγεται και η Τζούλια, η γοητευτική αδελφή του Σεμπάστιαν, οπότε ο Τσαρλς θα βρεθεί αίφνης διχασμένος ανάμεσα στα δυο αδέλφια. Μην περιμένετε όμως τίποτε φωναχτά δράματα, μίση, έρωτες και πάθη. Γιατί ο Τσαρλς αποτελεί την προσωποποίηση του έτερου κλισέ περί Άγγλων: Είναι συγκαταβατικός, ευγενικός, και παντελώς αδιαπέραστος. Όχι μόνο από τους άλλους ήρωες, αλλά κι από μας τους θεατές. Είναι παντελώς αδύνατο να καταλάβει κανείς τι ακριβώς θέλει, σκέφτεται, ή νιώθει αυτός ο άνθρωπος. Αφήστε που είναι και παντελώς γλυκανάλατος. Κι από τη στιγμή που η ταινία διαπράττει το ατόπημα να εγκαταλείψει κάπου στο Μαρόκο τον Σεμπάστιαν, μοναδικό πικάντικο στοιχείο της, και να μην ξαναεπιστρέψει ποτέ σ’ αυτόν, καταντάει εξίσου νερόβραστη με τον Τσαρλς. Με τον οποίο παλινδρομούμε μεταξύ ποικίλων προβληματισμών, όπως θρησκευτική πίστη, μητρική καταπίεση, ομοφυλοφιλία, κοινωνικός αριβισμός, προβληματισμοί οι οποίοι όμως απομένουν παντελώς ξεκρέμαστοι κι ανολοκλήρωτοι. Τελικά, μόνο θέμα της ταινίας μοιάζει να αναδεικνύεται ακριβώς αυτός ο τυπικός αγγλικός χαρακτήρας: συγκαταβατικός, μπλαζέ, ικανός να θυσιάσει και το εντονότερο συναίσθημα στο όνομα της ευπρέπειας και του understatement. Μπορεί όμως άραγε να ενδιαφέρουν όλ’ αυτά οποιονδήποτε δεν συνηθίζει να τρώει για πρωινό τοστ με φασόλια;

*