29.5.08

ΣΚΟΥΡΟ ΜΠΛΕ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ


Azuloscurocasinegro / DARKBLUEALMOSTBLACK


Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Σάντσεζ Αρεβάλο
Παίζουν: Κιμ Γκουτιέρεζ, Χέκτορ Κολόμε, Μάρτα Ετούρα, Αντόνιο ντε λα Τόρε
Ισπανία, 2006. Διάρκεια: 105΄


Βασιζόμενος πάνω στη στέρεα παράδοση του ισπανικού μελοδράματος και του κινηματογράφου του Αλμοδόβαρ, ο πρωτοεμφανιζόμενος Αρεβάλο μας παρουσιάζει μια νεανική ταινία, που καταγράφει με περισσή αυτοπεποίθηση και ιδιαίτερη γλαφυρότητα όλη τη συναισθηματική σύγχυση, το μπέρδεμα, την πίεση και τη δυσκολία της επαγγελματικής αποκατάστασης των σημερινών εικοσιπεντάρηδων. Ο Αρεβάλο, φρονίμως ποιών, επιλέγει έναν εξαιρετικά συμπαθή κεντρικό ήρωα, τον Χόρχε, έναν νεαρό που φροντίζει μόνος του τον κατάκοιτο πατέρα του, ενώ παράλληλα σπουδάζει δι’ αλληλογραφίας διοίκηση επιχειρήσεων και εργάζεται σαν θυρωρός-επιστάτης, μια θέση που με βαριά καρδιά κληρονόμησε από τον πατέρα του. Δύσκολα εντοπίζει κανείς ψεγάδι στον ήρωα αυτόν, που αντεπεξέρχεται με αξιοπρόσεκτη καρτερία σε όλες τις δυσκολίες της ζωής, προσπαθεί να είναι πάντα σε επαφή με τα συναισθήματά του, να είναι ειλικρινής με τους φίλους του, και βοηθά και τον μεγαλύτερο αδελφό του, ο οποίος βρίσκεται έγκλειστος στη φυλακή και του επιφυλάσσει ένα παράξενο, αμιγώς «αλμοδοβαρικό» αίτημα: Ζητάει από τον Χόρχε να αφήσει έγκυο την επίσης έγκλειστη φίλη του, καθώς ο ίδιος είναι στείρος, προκειμένου να μπορέσει να μεταφερθεί στην πτέρυγα των μητέρων, όπου οι συνθήκες κράτησης είναι πολύ καλύτερες. Ο Χόρχε, με βαριά καρδιά είν’ αλήθεια, δέχεται να κάνει το «ψυχικό», κάτι που θα έχει βέβαια σημαντικές συναισθηματικές συνέπειες για όλους. Στην ιστορία εμπλέκονται επίσης η Ναταλία, γειτόνισσα και παιδικός έρωτας του Χόρχε, η οποία επιστρέφει μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της στη Γερμανία, καθώς και ο κολλητός του Ίσραελ, ο οποίος περνά την ώρα του στην ταράτσα της πολυκατοικίας, φωτογραφίζοντας με τηλεφακό τα όσα διαδραματίζονται στον απέναντι χώρο μασάζ, ο οποίος προσφέρει ιδιαίτερες υπηρεσίες σε ομοφυλόφιλους άνδρες. Ο Αρεβάλο κινηματογραφεί με σίγουρο χέρι, η φωτογραφία είναι υπέροχη, με ξεκάθαρα περιγράμματα και έντονες αντιθέσεις, χωρίς τις χρωματικές υπερβολές του Αλμοδόβαρ, ενώ το ευφάνταστο μοντάζ ανακατεύει την τράπουλα της αφήγησης, φωτίζοντας την ιστορία από διάφορες οπτικές γωνίες, με ευεργετικό αποτέλεσμα τη διέγερση των εγκεφαλικών μας κυττάρων. Αυτό όμως που εντυπωσιάζει τελικά είναι ο ενδόμυχος συντηρητισμός που εκπέμπει το όλο εγχείρημα. Σκούρο μπλε σχεδόν μαύρο είναι το χρώμα του κουστουμιού που ονειρεύεται πως φοράει ο Χόρχε στην ιδεατή δουλειά στελέχους σε επιχείρηση. Δυστυχώς όμως, θυρωρός είναι και θυρωρός θα παραμείνει. Και το μόνο που μπορεί να κάνει, φαίνεται να μας λέει η ταινία, είναι να συμβιβαστεί με την ιδέα. Προτεραιότητα έχουν οι αξίες της κοινωνικής συνοχής και της οικογένειας, η οποία προστατεύει τη δική της συνοχή εφαρμόζοντας πιστά το αρχαίο ρητό «τα εν οίκω μη εν δήμω», όπως φαίνεται στην εξαιρετική σκηνή του Ίσραελ με τη μητέρα του. Να λοιπόν που έφτασε και ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος στο σημείο όπου νεανικότητα και συντηρητισμός θα ταυτίζονται…


***

Δεν υπάρχουν σχόλια: