ΡΑΠ ΚΑΙ ΧΙΠ-ΧΟΠ ΣΤΗΝ ΑΤΛΑΝΤΑ

ATL

Σκηνοθεσία: Κρις Ρόμπινσον
Παίζουν: Τιπ Χάρις (Τ.Ι.), Έβαν Ρος, Λορίν Λόντον, Τζάκι Λονγκ
ΗΠΑ, 2006. Διάρκεια: 105΄

Υπόθεση: Ο 17χρονος Ρασάντ μεγαλώνει μαζί με το μικρό του αδελφό και το θείο του στην Mechanicsville, γειτονιά των μαύρων της Ατλάντα. Παράλληλα με τα γνωστά βιώματα της ηλικίας (έρωτες, μαθήματα, παρέες), ο Ρασάντ πρέπει παράλληλα και να δουλεύει σκληρά στην εταιρεία καθαρισμού που κληρονόμησε από τους πρόωρα χαμένους γονείς του.

Ταινία που έχει αρκετά να δώσει, το «Ραπ και χιπ-χοπ στην Ατλάντα» δεν πρόκειται πάντως να σας δώσει αυτό που λέει ο τίτλος της: Ραπ και χιπ-χοπ. Αν περιμένετε κάποιο μιούζικαλ, ή ένα είδος ντοκιμαντέρ για την μουσική σκηνή της πόλης που έκλεψε τους Ολυμπιακούς απ’ την Αθήνα το 1996, ψάξτε αλλού. Αυτό που μπορείτε να περιμένετε από το “ATL”, όπως είναι ο αρχικός του τίτλος (σύντμηση του “Atlanta”), είναι μια νεανική κομεντί, στην οποία πρωταγωνιστεί ένας ράπερ, ο Τ.Ι., μ’ ένα σενάριο τίγκα στο κλισέ, αλλά με πολύ ενδιαφέρουσα προσαρμογή στην κουλτούρα, την αισθητική και τις αξίες των ντόπιων αφροαμερικάνων. Ο σκηνοθέτης προέρχεται από το χώρο των βίντεο-κλιπ, κάτι που φαίνεται ιδιαίτερα στην πολύχρωμη αισθητική που επιλέγει να δώσει στην ταινία, αλλά τα καταφέρνει πολύ καλά και σε τομείς που δεν θεωρούνται ως η σπεσιαλιτέ των βίντεο-κλιπ, όπως για παράδειγμα οι ερμηνείες, οι οποίες είναι σίγουρα καλύτερες από άλλες αφροαμερικάνικες ταινίες που έχουμε παρουσιάσει απ’ αυτή τη στήλη. Ιδιαίτερα οι σκηνές με τις δίδυμες και τη μαμά τους, αλλά και το τελικό τετ-α-τέτ του πρωταγωνιστή με το θείο του, διαθέτουν μια ξεχωριστή αυθεντικότητα. Γνήσια αυθεντικότητα, αλλά και μια αχλύ εξωραϊσμένης νοσταλγίας, εκπέμπουν επίσης και οι σκηνές στο skating club “Cascade”, όπου όλη η Mechanicsville, μαζεύεται κάθε Κυριακή βράδυ για να χορέψει κάνοντας πατίνια. Οι χορευτικές σκηνές, οι περιπέτειες των θαμώνων, τα συναισθήματά τους, όλα συντελούν ώστε το κλαμπ να προσλάβει στα μάτια μας μυθικές διαστάσεις. Πολύ χαρακτηριστικά διαγράφεται επίσης και η κοινωνική κατάσταση των μαύρων με τους οποίους καταπιάνεται η ταινία. Δεν είναι οι απέλπιδοι υποπρολετάριοι που έχουμε δει αλλού, είναι άνθρωποι αφομοιωμένοι, που αγωνίζονται να ανέβουν όσο μπορούν στην κοινωνική κλίμακα, ακριβώς γιατί ξέρουν ότι μπορούν. Αυτό βγαίνει πολύ ανάγλυφα, και νομίζω ότι σαν κοινωνική ανατομία μιας ολόκληρης γειτονιάς, η ταινία αξίζει. Γενικά, παρόλα τα κλισέ, η προσπάθεια των συντελεστών να βγάλουν κάποια αλήθεια και να μην κοροϊδέψουν το θεατή είναι εμφανής.

ΒΑΘΜΟΣ: ***

(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 757)