ΕΝΑ ΑΤΑΚΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ

MONDO MEYER UPAKHAN / A TALE OF A NAUGHTY GIRL

Σκηνοθεσία: Μπουνταντέφ Ντασγκούπτα
Παίζουν: Σαμάτα Ντας, Ριτουπάρνα Σενγκούπτα, Αρπάν Μπασάρ
Ινδία, 2002. Διάρκεια: 90΄

Υπόθεση: Η Λάτι, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι που μεγαλώνει σ’ ένα χωριό της Δυτικής Βεγγάλης, έχει ιδιαίτερη κλίση στα γράμματα, και ονειρεύεται να σπουδάσει. Η μητέρα της, όμως, που εργάζεται στο πορνείο της περιοχής, της επιφυλάσσει ένα τελείως διαφορετικό μέλλον. Την ιστορία της Λάτι παρακολουθούμε παράλληλα και με άλλες ιστορίες που συμβαίνουν γύρω της, όπως αυτή του ταξιτζή που δεν καταφέρνει να πληρωθεί ποτέ για τις κούρσες του και αυτή με τις τρεις πόρνες που ονειρεύονται μια διαφορετική, κοινή μοίρα.

Παρότι η ινδική κινηματογραφική παραγωγή ποσοτικά μόνο με αυτή του Χόλιγουντ μπορεί να συγκριθεί, σπάνια φτάνουν στις οθόνες μας ταινίες από την Ινδία. Η συγκεκριμένη, ισορροπεί επιδέξια μεταξύ των αμείλικτων εμπορικών απαιτήσεων μιας καλολαδωμένης βιομηχανικής μηχανής και της καλλιτεχνικής ευαισθησίας ενός γνήσιου ποιητή. Το αποτέλεσμα είναι μια ταινία που καταφέρνει να αποτελεί ταυτόχρονα μια συνταρακτική καταγγελία για τη θέση της γυναίκας στην ινδική κοινωνία, ένα νοσταλγικό ειδύλλιο για την αγροτική ζωή και έναν ποιητικό και συνάμα αισιόδοξο ρεμβασμό περί βίου γενικώς. Μην περιμένετε, επομένως, την ωμή καταγγελτική διάθεση ενός «Έθνους χωρίς γυναίκες», φερ’ ειπείν, ούτε κάποια σκοτεινή, νεορεαλιστική προσέγγιση. Τα έντονα χρώματα του Μπόλιγουντ κυριαρχούν, η διάθεση είναι γενικώς γαλήνια και κατά τόπους ρομαντική, ελαφρές δόσεις χιούμορ πλανώνται στην ατμόσφαιρα, ενώ κυρίαρχη είναι η αισιόδοξη (και ελαφρώς αβάσιμη, θα προσθέταμε εμείς) πίστη ότι οι γυναίκες αυτές μπορούν, επικουρούμενες από δυνάμεις τις οποίες θα αντλήσουν κύρια από μέσα τους, να βρουν ένα καλύτερο μέλλον. Εντύπωση μας έκανε το ιδεολογικό μοντάζ που χρησιμοποίησε αρκετές φορές ο σκηνοθέτης, ένα μοντάζ που έχει εγκαταλειφθεί εδώ και δεκαετίες στη Δύση, και που μας πήγε κατευθείαν πίσω στα χρόνια του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Προσέξτε για παράδειγμα τη σκηνή στο τέλος, όπου η αναχώρηση του τρένου «δένει» με την εκτόξευση του πυραύλου για τη σελήνη, ή πώς δένουν τα πλάνα με τα σκουλήκια να σιγοτρώνε τον κορμό του δένδρου. Άλλο στοιχείο της ταινίας που μας έκανε αρκετή εντύπωση ήταν τα υπονοούμενα που αφήνει για μια δυνατότητα γυναικείας χειραφέτησης μέσω της ριζικής απελευθέρωσης από την ανάγκη για ανδρική παρουσία. Γενικά μια ενδιαφέρουσα και καλογυρισμένη ταινία.

ΒΑΘΜΟΣ: ***

(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 756)