IN THE VALLEY OF ELAH
Σκηνοθεσία: Πολ Χάγκις
Παίζουν: Τόμι Λι Τζόουνς, Σαρλίζ Θερόν, Τζέισον Πάτρικ, Σούζαν Σαράντον
Πολύ πρωτότυπο μήνυμα μας κομίζει τούτη η ταινία . Ο πόλεμος, μας λέει, είναι ένα κακό πράγμα, που κάνει κακό στους ανθρώπους. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο πόλεμος είναι κακός! Ευτυχώς που υπάρχει και ο Πολ Χάγκις να μας το πει, γιατί δεν το ξέραμε. Τι να υποθέσει κανείς; Ότι η ταινία απευθύνεται σε σκληροπυρηνικούς ρεπουμπλικάνους τυφλωμένους από τον άκρατο μιλιταρισμό; Πιθανόν. Εμάς πάντως δεν μας αφορά. Υπάρχει όμως και μια δεύτερη σκέψη. Ότι πίσω από τα εμφανή «αντιπολεμικά» της μηνύματα, κρύβονται κάποια άλλα, λιγότερο εμφανή, που περνιούνται υπογείως. Αξίζει να διερευνήσουμε λίγο αυτή την εκδοχή: Ο ήρωας με τον οποίο η ταινία μας καλεί να ταυτιστούμε είναι ένας απόστρατος στρατόκαβλος στρατονόμος, τον οποίο ενσαρκώνει όχι μόνο με απόλυτη πειθώ, αλλά και με αδιόρατη συμπάθεια ένας εξαίρετος Τόμι Λι Τζόουνς. Από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας ο ήρωας αυτός παραμένει άκαμπτος. Οι μιλιταριστικές του αξίες δεν κλονίζονται ποτέ. Η «αποκάλυψη» στην οποία προβαίνει είναι ότι ο αμερικανικός στρατός στο Ιράκ, με την απάνθρωπη συμπεριφορά του, αποκτηνώνει τα ίδια του τα μέλη. Το πρόβλημα δηλαδή είναι ότι, πρώτον, ο πόλεμος αυτός δεν παίζεται με τους σωστούς όρους (λες και θα μπορούσε ποτέ να γίνει ένας τέτοιος πόλεμος με «ανθρωπιστικούς» όρους) και, δεύτερον, ότι καταστρέφονται ψυχικά τα ίδια τα παιδιά «μας», δηλαδή τα παιδιά των αμερικανών στρατοκρατών με τους οποίους καλούμαστε να ταυτιστούμε. Αν επομένως δεν συνέβαινε ούτε αυτό, τότε θα ήταν όλα μέλι-γάλα. Για τους Ιρακινούς ποιος νοιάζεται. Άρα λοιπόν, φούμαρα τα σοβαροφανή αντιπολεμικά μηνύματα. Η ουσία δεν είναι παρά μια συγκεκαλυμμένη απολογία του μιλιταρισμού. Ταμάμ για Όσκαρ, δηλαδή …
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου