TEMPORADA DE PATOS
Σκηνοθεσία: Φερνάντο Εϊμπέκε
Παίζουν: Ντιέγκο Κατάνιο, Ντανιέλ Μιράντα, Ντάνι Περέα, Ενρίκε Αρεόλα
Μεξικό, 2004. Διάρκεια: 85΄
Κυριακή μεσημέρι σε μια μικροαστική συνοικία της Πόλης του Μεξικού. Δυο δεκατετράχρονοι φίλοι μένουν μόνοι στο σπίτι, παρέα με την παιχνιδοκονσόλα τους και μια τεράστια μπουκάλα αναψυκτικού. Τη ραθυμία τους διακόπτει πρώτα μια επίσκεψη νεαρής γειτόνισσας, η οποία ζητά να χρησιμοποιήσει το φούρνο τους, κι έπειτα μια αναπάντεχη διακοπή ρεύματος. Η παρέα μεγαλώνει, όταν η πίτσα που παρήγγειλαν παραδίδεται με… 11 δευτερόλεπτα καθυστέρηση, αυτοί αρνούνται να πληρώσουν κι ο πιτσαδόρος αρνείται να αποχωρήσει.
Επιστρέφουμε στις ταινίες μυθοπλασίας για να σας προτείνουμε μια ιδιαίτερη ταινία από το Μεξικό. Ιδιαίτερη γιατί, ενώ όλες οι ταινίες περιστρέφονται γύρω από κάτι, αυτή κάνει για θέμα της, φαινομενικά τουλάχιστον, το τίποτα. Ενώ οι περισσότερες ταινίες καταγράφουν δράση, αυτή φιλοδοξεί να καταγράψει την απουσία της. Το κενό, την αδράνεια. Δεν είναι βέβαια τυχαίο ότι όλο αυτό το κενό το συσχετίζει με την εφηβική ηλικία. Όλοι μας θυμόμαστε λίγο-πολύ πως πρόκειται για την κατ’ εξοχήν ηλικία που γεμίζει με το τίποτα, με φαινομενικά ανούσια παιχνίδια, μια ηλικία βαρεμάρας, που κατά βάθος όμως μας συμβαίνουν τόσα πολλά. Ο νεαρός μεξικάνος σκηνοθέτης Εϊμπέκε φαίνεται να το γνωρίζει, η δε ικανότητά του στην αναπαράσταση της εφηβείας είναι πραγματικά μοναδική. Θα λέγαμε ότι μετά την πρόσφατη αναμπουμπούλα και την παραφιλολογία που ζήσαμε περί καταλήψεων και παραβατικών εφήβων στην Ελλάδα, αυτή η μικρή, ταπεινή, χαμηλού προϋπολογισμού ασπρόμαυρη ταινία έχει να μας πει πολλά. Αρκεί μόνο ο θεατής να είναι αρκετά υπομονετικός και προσεκτικός, ώστε να κάνει τις κατάλληλες συσχετίσεις. Εφιστούμε ιδιαίτερα την προσοχή σας στα λιγοστά στοιχεία που δίνονται για το ευρύτερο πλαίσιο που κινούνται οι τέσσερις χαρακτήρες (δυσλειτουργικές οικογένειες, φτώχια, ανεργία, μοναξιά), στην εικόνα του τίτλου, ένα κιτς κάδρο με πάπιες που πετούν, το οποίο κρέμεται στον τοίχο του σαλονιού κι όσο το κοιτούν, τόσο εντονότερα συμβολικές διαστάσεις προσλαμβάνει, καθώς και στα όσα συμβαίνουν στο τέλος, όπου πλέον ο ρυθμός επιταχύνεται. Η ταινία μπορεί άλλωστε να ειδωθεί και ως μια πραγματεία για το πέρασμα του χρόνου. Αξιόλογη δουλειά, που αξίζει την προσοχή σας.
ΒΑΘΜΟΣ: ***
(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 749)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου