SEGUNDA PIEL
Σκηνοθεσία: Χεράρντο Βέρα
Παίζουν: Ζορντί Μολά, Αριάντνα Χιλ, Χαβιέρ Μπαρντέμ
Ισπανία, 1997. Διάρκεια: 110΄
Υπόθεση: Ο Αλμπέρτο, πετυχημένος αεροναυπηγός, γύρω στα 35 με 40, παντρεμένος με μια όμορφη γυναίκα και πατέρας ενός χαριτωμένου αγοριού, διατηρεί μια κρυφή, παθιασμένη εξωσυζυγική σχέση. Όχι, δεν πρόκειται για σχέση με γυναίκα…
Ισπανικό αισθηματικό δράμα, που θίγει με ευαισθησία το θέμα της ομοφυλοφιλίας, κύρια όμως την ανάγκη για αλήθεια στις σχέσεις μας με τον εαυτό μας και τους άλλους.
Για μερικούς ανθρώπους, το να είναι ο εαυτός τους φαντάζει απολύτως αυτονόητο. «Και ποιος άλλος θα μπορούσα να είμαι, δηλαδή;», αναρωτιούνται ανύποπτοι. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι, που διαθέτουν κάτι «σαν δεύτερο δέρμα». Αλλάζουν ρόλους και χαρακτήρες ανάλογα με το περιβάλλον. Συμπεριφέρονται έτσι όπως νομίζουν ότι θα γίνουν περισσότερο αρεστοί στους συνανθρώπους τους. Η υποκρισία γίνεται δεύτερη φύση τους. Και όταν κάποια στιγμή βρεθούν μόνοι με τον εαυτό τους αναρωτιούνται ψιθυριστά: «Ποιος πραγματικά είμαι;». Μια τέτοια περίπτωση νεύρωσης θέτει στο προσκήνιο η συγκεκριμένη ταινία. Μια περίπτωση κλινικής, θα λέγαμε, καθαρότητας.
Ο Αλμπέρτο μοιάζει ευτυχισμένος. Φαινομενικά τα έχει όλα. Κι όμως, στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα. Γιατί δεν είναι ο εαυτός του. Είναι μια σκιά εθισμένη στο ψέμα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που να έχει οδηγηθεί σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Παριστάνει στους συναδέλφους του ότι του αρέσει η δουλειά του, παριστάνει στη γυναίκα του ότι είναι ευτυχισμένος με την οικογενειακή του ζωή, παριστάνει στον εραστή του ότι είναι ένας αδέσμευτος και απελευθερωμένος άντρας. Σε έναν τέτοιο υποκριτή, η ταινία, πολύ εύστοχα αντιπαραθέτει έναν πραγματικά ώριμο άντρα, ένα θετικό πρότυπο για κάθε ομοφυλόφιλο που φοβάται να αποκαλύψει την πραγματική του φύση: Δεν ντρέπεται για τις προτιμήσεις του, είναι συνειδητοποιημένος, δε νοιάζεται για τα σχόλια των τρίτων. Μπροστά σε έναν τέτοιο χαρακτήρα, ο Αλμπέρτο είναι νομοτελειακά βέβαιο ότι θα καταρρεύσει, προσφέροντάς μας το υλικό για μια γνήσια σύγχρονη αισθηματική τραγωδία.
Η σκηνοθεσία κρατά πάντως το αντίβαρο με μια αυθεντικά ισπανική ανάλαφρη αντιμετώπιση, ποπ - έστω και παλ - χρώματα, συνεχείς διαλόγους που δεν επιτρέπουν στη σιωπή να στοιχειώσει την ατμόσφαιρα, ενώ η αφήγηση κάποιες στιγμές γίνεται επίπεδη, διολισθαίνοντας σε λύσεις τηλεοπτικής αισθητικής. Το σενάριο πάντως παραμένει πάντα ευαίσθητο και διαισθητικό, προσφέροντάς μας μια ταινία με πολύ θετική συνεισφορά στην αποδοχή και κατανόηση όχι μόνο της ομοφυλοφιλίας, αλλά και γενικότερα της ανθρώπινης ψυχολογίας.
ΒΑΘΜΟΣ: ***
(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 740)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου