ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΑΣ

THE GIRL FROM MONDAY

Σκηνοθεσία: Χαλ Χάρτλεϊ
Παίζουν: Μπιλ Σέιτζ, Σάμπρινα Λόιντ, Τατιάνα Άμπρακος, Λίο Φίτζπατρικ
ΗΠΑ, 2005. Διάρκεια: 84΄

Πιστοί στη γραμμή μας να σας παρουσιάζουμε απ’ αυτή τη στήλη ταινίες διαφορετικές, εναλλακτικές, απ’ αυτές που δεν βρίσκουν συχνά διέξοδο στις αίθουσες, θα ασχοληθούμε σήμερα με την τελευταία δουλειά ενός από τους κορυφαίους σκηνοθέτες του αμερικάνικου ανεξάρτητου κινηματογράφου της δεκαετίας του ’90, του Χαλ Χάρτλεϊ. Ο δημιουργός του Trust, των Simple Men και του Henry Fool, επιχειρεί να ανακάμψει από την παταγώδη αποτυχία της προηγούμενης ταινίας του No Such Thing, της πρώτης του απόπειρας να εργαστεί στα πλαίσια ενός στούντιο, της United Artists, και σε παραγωγή του Φράνσις Φορντ Κόπολα, επιστρέφοντας στην ανεξάρτητη παραγωγή με μια ταινία επιστημονικής φαντασίας γυρισμένη σε φτηνό βίντεο. Για να μην σας κρατούμε σε αγωνία θα σας πούμε ευθύς εξ αρχής ότι ο Χάρτλεϊ σε καμία περίπτωση δεν φτάνει στο ύψος των προηγούμενων επιτυχιών του, και το ερώτημα για το αν θα καταφέρει να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των ’00s, ή θα παραμείνει ένας δημιουργός που διακρίθηκε αποκλειστικά στη δεκαετία του ’90 παραμένει. Σε κάθε περίπτωση όμως, το Κορίτσι της Δευτέρας είναι μια ταινία ενδιαφέρουσα, διαφορετική, που ξαναθέτει ορισμένα ξεχασμένα θεματάκια στα οποία θα αναφερθούμε στη συνέχεια. Πρώτα όμως λίγα λόγια για την υπόθεση: Σε μια Αμερική του μέλλοντος, η κυβέρνηση ελέγχεται από την πολυεθνική 3Μ, η οποία έχει μετατρέψει τα πάντα σε συναλλαγές. Οι πάντες έχουν χαραγμένο στον καρπό τους το bar code της πιστωτικής τους κάρτας και ακόμα και οι σεξουαλικές τους πράξεις ανεβάζουν ή κατεβάζουν τα credit τους. Η απόλυτη δικτατορία του καταναλωτή. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ένας διαφημιστής της 3Μ, που έχει όμως κάποιες σχέσεις με τους «αντεπαναστάτες», κάποιους νεαρούς χωρίς πιστωτική και γραμμωτό κώδικα, που οργανώνουν «τρομοκρατικές ενέργειες» κατά του καθεστώτος. Μέσα σ’ αυτό το εφιαλτικά γνώριμο τοπίο, το οποίο ο Χάρτλεϊ μας παρουσιάζει με το χαρακτηριστικό ανάλαφρα μελαγχολικό ύφος του, αναδύεται σαν Αφροδίτη μέσα από τη θάλασσα, μια όμορφη γυναίκα από έναν άλλο πλανήτη. Μια εξωγήινη με μια μυστική αποστολή… Η υπόθεση ακούγεται ίσως ενδιαφέρουσα, όμως ο Χάρτλεϊ τη χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να επιτεθεί στις γνωστές αφηγηματικές δομές του Χόλιγουντ, να μας χαλάσει λίγο της απόλαυση, να πειραματιστεί με το μέσο του βίντεο, και να δημιουργήσει τελικά μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ένα μίγμα ποιητικού στοχασμού και ονειρικού ερωτισμού. Και εδώ βρίσκεται και το ζουμί: Ακολουθώντας τα βήματα του Γκοντάρ του Alphaville, ο Χάρτλεϊ μας υπενθυμίζει ότι εναλλακτικός κινηματογράφος - πολλώ δε μάλλον επαναστατικός - δεν γίνεται με τα μέσα και τις στιλιστικές ευκολίες του συστήματος. Τ’ ακούτε, εσείς που ξετρελαθήκατε με το V for Vendetta;

ΒΑΘΜΟΣ: ***

(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 735)