ALONE WITH HER
Σκηνοθεσία: Έρικ Νίκολας
Παίζουν: Κόλιν Χανκς, Άνα Κλόντια Ταλανκόν, Τζορντάνα Σπάιρο
ΗΠΑ, 2006. Διάρκεια: 78΄
Διανομή: Odeon
Υπόθεση: Νεαρός που έχει εμμονή με τις παρακολουθήσεις και την ηδονοβλεψία εντοπίζει σ’ ένα πάρκο το νέο του στόχο, μια νεαρή και όμορφη λατινοαμερικάνα, και αποφασίζει να διαρρήξει το σπίτι της για να τοποθετήσει και εκεί κρυφές κάμερες και μικρόφωνα. Στη συνέχεια, εκμεταλλευόμενος τις πληροφορίες που αποσπά, επιχειρεί να διεισδύσει στη ζωή της και να την κάνει να τον ερωτευτεί…
Την προηγούμενη βδομάδα σας παρουσιάσαμε μια ταινία η οποία αντλούσε το υλικό της από τις κασέτες της προσωπικής βιντεοκάμερας του πρωταγωνιστή της. Αυτή τη φορά περνάμε σε μια άλλη παραλλαγή: το υλικό της ταινίας προέρχεται – υποτιθέμενα – από όσα κατέγραψαν οι κρυφές κάμερες που τοποθέτησε ο πρωταγωνιστής. Και στις δύο περιπτώσεις μία από τις πρώτες συνέπειες είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολύ καλού άλλοθι για απεμπόληση οποιασδήποτε κινηματογραφικής αισθητικής προς όφελος του ωμού, άτεχνου και ακαλαίσθητου χαρακτήρα του πρωτογενούς αυτού «γνήσιου» υλικού. Μια δεύτερη συνέπεια είναι ένας τονισμός, μία υπογράμμιση του στοιχείου της ηδονοβλεψίας, της παρακολούθησης της προσωπικής ζωής ενός άλλου ανθρώπου. Το βάρος μετατίθεται από την αφηγούμενη ιστορία και τον αναστοχασμό επί των δρώμενων στην πράξη της θέασης καθαυτό. Ο κινηματογράφος ως κλειδαρότρυπα και άλλοθι για να βγάλουμε τον ηδονοβλεψία που κρύβουμε μέσα μας. Τρίτο παρεπόμενο είναι ότι την αισθητική της ωμότητα η ταινία την αποζημιώνει με μια φορμαλιστική προβληματική σχετικά με τις νέες οπτικές δυνατότητες αφήγησης: Αν και σαν πλοκή το «Μόνος μαζί της» δεν αποτελεί παρά το πλέον στοιχειώδες θρίλερ, είναι ακριβώς ο τρόπος αφήγησης αυτός που το κάνει να διεκδικεί το ενδιαφέρον μας ως ένας καινοτόμος ανανεωτής του είδους του θρίλερ. Το αποτέλεσμα το κατατάσσει σίγουρα στα ενδιαφέροντα και αξιοθέατα πειράματα, σκηνοθετικά όμως δεν εκμεταλλεύεται όσο κι όπως θα ’πρεπε το εύρημά του, οι δε χειρισμοί του είναι αρκετά επιπόλαιοι και επιδερμικοί, για παράδειγμα δεν εκμεταλλεύεται επαρκώς ούτε τη διάσταση «μπανιστηριού» μέσα στο διαμέρισμα της ηρωίδας (αρκεί να θυμηθούμε σκηνοθετικούς χειρισμούς μεγάλων δημιουργών σε παρόμοιες καταστάσεις, π.χ. το "Μπλε Βελούδο" του Ντέιβιντ Λιντς), ούτε το γεγονός ότι η ταυτότητα και κυρίως η εμφάνιση του ήρωα μάς είναι κατ’ αρχήν άγνωστη (οπότε και πάλι υπάρχει χώρος για πολλά σκηνοθετικά παιχνίδια χιτσκοκικού τύπου).
Αξιολόγηση: **
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου