BOMB THE SYSTEM
Σκηνοθεσία: Άνταμ Μπάλα Λου
Παίζουν: Μαρκ Γουέμπερ, Γκάνο Γκριλς, Τζάκλιν Ντε Σάντις
ΗΠΑ, 2003. Διάρκεια: 90΄
Μετά το "Lords of Dogtown", που σας είχαμε παρουσιάσει πριν από λίγες βδομάδες απ' αυτή τη στήλη, και το οποίο ασχολούνταν με τη νεανική υποκουλτούρα των skaters, αυτή είναι η δεύτερη ταινία που ασχολείται με μια νεανική υποκουλτούρα, των graffiti artists αυτή τη φορά, στοχεύοντας βέβαια και σ' ένα αντίστοιχο νεανικό κοινό.
Πρόκειται για μια ταινία φορμαλιστικά πολύ ρωμαλέα, που φιλοδοξεί, όπως μαρτυρά και ο τίτλος, να υπερβεί τον απλό στόχο της καταγραφής ενός περιθωριακού τρόπου ζωής και να εξωθήσει τα πράγματα στα άκρα, επιχειρώντας ένα σχόλιο πολιτικής υφής. Ως προς αυτό το σημείο θυμίζει λίγο το "V for Vendetta", το οποίο παίζεται αυτή τη βδομάδα στις αίθουσες. Μπόλικος πολιτικός βερμπαλισμός περί "επανάστασης" και "βόμβας στο σύστημα", λιγοστή όμως η ουσία. Το πλεονέκτημα της ταινίας αυτής σε σχέση με τη Βεντέτα είναι πως δεν κάνει το λάθος να επιχειρεί να εκφράσει εναλλακτικές, ή περιθωριακές απόψεις σε μια γλώσσα ίδια κι απαράλλακτη μ' αυτή του εμπορικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ. Το "Βόμβα στο σύστημα" μπορεί να είναι κάπως απλοϊκό στην πολιτικοκοινωνική του ανάλυση, σίγουρα όμως κάνει ό,τι μπορεί στο επίπεδο της φόρμας. Κάθε κινηματογραφόφιλος αξίζει να ρίξει μια ματιά στο στιλ που λανσάρει ο πρωτοεμφανιζόμενος Λου. Περίτεχνο μοντάζ, που βασίζεται στο πάγωμα της εικόνας, ασύγχρονος ήχος, ένα οργανωμένο δίκτυο από φλασμπάκ, επαναλαμβανόμενα θεματικά μοτίβα, χρωματική αλλοίωση, χωρίς ισορροπία καδραρίσματα είναι μερικά από τα κόλπα του, που συνοδεύονται φυσικά από ένα εξαιρετικό σάουντρακ. Η ταινία χάνει στην μικρή οθόνη, όχι μόνο εξαιτίας του οπτικού της πλούτου, αλλά και του θέματός της. Κι αυτό γιατί, παρότι σεναριακά είναι πολύ απλή, το θέμα μιας ομάδας νέων με καλλιτεχνικές ευαισθησίες που αρνούνται να ενταχθούν στο σύστημα, αλλά βρίσκουν έκφραση στο δημόσιο χώρο, στις πλατείες και τους δρόμους, είναι εξαιρετικά επίκαιρο σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την εγκατάλειψη του δημόσιου χώρου και μια άκρατη στροφή στη σφαίρα του ιδιωτικού, ενώ εύστοχη είναι και η συσχέτιση της τέχνης του γκράφιτι με το καθημερινό βίωμα και η άρνηση ιδρυματοποίησής της στις γκαλερί και τα μουσεία, όπου φυσιολογικά απονευρώνεται από κάθε ανατρεπτικό περιεχόμενο.
ΒΑΘΜΟΣ: ***
(δημοσιεύτηκε στον εξώστη, τεύχος 728)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου