Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

ELEGY

Σκηνοθεσία: Ιζαμπέλ Κοϊξέτ

Παίζουν: Μπεν Κίνγκσλεϊ, Πενέλοπε Κρουζ, Ντένις Χόπερ

Αν ανήκετε στην κατηγορία των ωρίμων ανδρών που έχουν πατήσει τα.. ήντα και βάλε, αλλά παρόλ' αυτά το βασικό τους πρόβλημα είναι πώς να αποφεύγουν τους... εκνευριστικούς περισπασμούς από το τσούρμο των νεαρών και όμορφων γυναικών που ποθούν διακαώς να βρεθούν στην αγκαλιά τους, τότε βρίσκεστε στην κατάλληλη ταινία. Πρόκειται για την ταινία που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του πασίγνωστου αμερικανού συγγραφέα Φίλιπ Ροθ Το ζώο που ξεψυχά. Στο βιβλίο, όπως και στην ταινία, πρωταγωνιστεί κάποιος Ντέιβιντ Κέπες, ένας... σιτωμένος καθηγητής πανεπιστημίου και επιφανές μέλος της νεοϋορκέζικης ιντελιγκέντσια, με δική του ραδιοφωνική εκπομπή και στήλη στο New Yorker (όλως τυχαίως η περιγραφή ταιριάζει γάντι στον ίδιο τον Ροθ), ο οποίος έχει μάθει να ζει μόνος του και να απολαμβάνει την ανεξαρτησία του, και διόλου δεν το αντέχει να τον πρήζουν κάτι νεαρές φοιτητριούλες για... μόνιμη σχέση, δεσμό και άλλα τέτοια μικροαστικά και μπανάλ. Στο βιβλίο μάλιστα καυχάται και για τις σεξουαλικές του επιδόσεις, τις οποίες δεν λέει να καταβάλει ο πανδαμάτωρ χρόνος, στην ταινία όμως το συγκεκριμένο στοιχείο αποσιωπάται. Αυτό που αποκαλύπτεται αντιθέτως είναι τα υπέροχα στήθη της Πενέλοπε Κρουζ. Μπορεί να μην διαθέτουμε τα προσόντα του καθηγητή Κέπες, αλλά τώρα, χάρη στην μαγική τεχνολογία του σινεμά, μπορούμε κι εμείς να απολαύσουμε, έστω και μόνο οπτικά, τα εν λόγω στήθη. Για να σοβαρευτούμε όμως και λίγο, η συγκεκριμένη ταινία καταφέρνει όχι μόνο να αποδώσει το αμφιλεγόμενο κλίμα του βιβλίου, αλλά με την σεναριακή ανατροπή του δεύτερου μέρους να μας προβληματίσει γόνιμα ως προς την υποχρέωσή μας να παίρνουμε τη ζωή όπως έρχεται και να αποφεύγουμε τις προβολές στο, έτσι κι αλλιώς αβέβαιο, μέλλον. Μπορεί «εσύ να είσαι στην αρχή κι εγώ στο παραπέντε», που λέει και το τραγούδι, αλλά... μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

**

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΣΚΥΛΟΥ

YEAR OF THE DOG

Σκηνοθεσία: Μάικ Γουάιτ
Παίζουν: Μόλι Σάνον, Πίτερ Σάρσγκααρντ, Ρετζίνα Κινγκ, Λόρα Ντερν, Τζον Ράιλι
ΗΠΑ, 2007. Διάρκεια: 93΄

Υπόθεση:Γεροντοκόρη γραμματέας που ζει την γαλήνια μεσοαστική ζωή των αμερικανικών προαστίων αγκαλιά με το σκυλάκι της, συντρίβεται συναισθηματικά όταν αυτό πεθαίνει από τοξική δηλητηρίαση, με συνέπεια να αρχίσει να ψάχνει λίγο περισσότερο το θέμα «ζωοφιλία».

Σατιρική κομεντί πάνω στην παράδοση του American Beauty, του Little Miss Sunshine και του κινηματογράφου του Ουές Άντερσον, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου του School of Rock και του Nacho Libre είναι μια γλυκόπικρη ματιά στη μοναξιά, την κενότητα, την υποκρισία, αλλά και το βαθύ ανθρώπινο δράμα πίσω από την φαινομενικά γυαλιστερή ζωή του μέσου Αμερικάνου. Η ταινία εστιάζει πάνω στο θέμα της προστασίας των ζώων και των δικαιωμάτων τους, ένα θέμα πολύ σημαντικό και εξίσου παραμελημένο. Η τελείως προβλέψιμη χολιγουντιανή δραματουργική καμπύλη δεν αποφεύγεται, το κέντρισμα όμως μένει, και αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος.

Σύμφωνα με τον «μπουρλοτιέρη» του Videodrome, τον Τριαντάφυλλο Μποσταντζή, θα πρέπει να σταματήσουμε να γράφουμε για ταινίες και να αρχίσουμε να γράφουμε για ιδέες. «Γράφουμε αυτό που είμαστε», ισχυρίζεται στο προηγούμενο τεύχος. Σωστά. Γι’ αυτό κι εγώ, που δεν είμαι κατά βάθος παρά ένας συγκαταβατικός αστός, ασκημένος να ανέχομαι τα πάντα και να σέβομαι τους πάντες, δεν μπορώ να βγω και να γράψω «αρχίστε να νοιάζεστε για τα ζώα», «χιλιάδες ζώα υποφέρουν αυτή τη στιγμή φρικτά βασανιστήρια σε πειραματικά εργαστήρια βιομηχανιών (όχι απαραίτητα για το καλό της ιατρικής, όχι, αυτό συχνά είναι το άλλοθι. Πάρα πολλά ζώα πεθαίνουν με ανυπόφορους πόνους μόνο και μόνο για χάρη μιας καλύτερης απόχρωσης κραγιόν, φερ’ ειπείν)» και άλλα παρόμοια. Σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να σας ανησυχήσω με απόψεις όπως ότι «η σύγχρονη εντατική κτηνοτροφική βιομηχανία έχει μετατρέψει τα ζώα σε άψυχες κρεατομηχανές με άγνωστες συνέπειες ακόμα και για την υγεία μας (θυμηθείτε τη νόσο Kreuzfeld-Jacobs)», όχι, μακριά από μας αυτά. Εμείς εδώ γράφουμε μόνο για ταινίες και σεβόμαστε απόλυτα όλους εσάς, που ξέρετε πολύ καλά για τον εαυτό σας πού ακριβώς πρέπει να στρέψετε τα ενδιαφέροντά σας και πού όχι. Δεν θα σας το πούμε εμείς. Έχετε διαβάσει το αριστουργηματικό «Τι ωραίο πλιάτσικο» του Τζόναθαν Κόου και ξέρετε. Όσο για εδώ, δεν έχουμε παρά μια ακόμα χαζοαμερικάνικη ταινιούλα η οποία, σύμφωνα με τον cheaplog του Movies for the Masses, δεν κάνει τίποτ’ άλλο «από το να αναλύει εξαιρετικά επίπονα και επανειλημμένα ότι όλες αυτές που βλέπεις να μαζεύουν 15 σκύλους και να ζουν όλη μέρα μαζί τους είναι τόσο πυροβολημένες όσο φαντάζεσαι, και ακόμα περισσότερο». Έτσι μπράβο. Κάτι πυροβολημένοι είναι οι φιλόζωοι. Τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι.

****